Beschrijving
Er hangt vaak een ranzig geurtje aan de term ‘supergroep’, maar dit is wel degelijk the real deal. Door noeste arbeid en een onaflatende rusteloosheid zijn Nate Wooley, Dave Rempis, Pascal Niggenkemper en Chris Corsano uitgegroeid tot enkele van de meest veelzijdige improvisatoren van hun generatie. Als From Wolves To Whales zetten ze die meedogenloze collectieve kracht om in een nieuw statement. Niet enkel meedogenloos vanwege de energieniveaus of de hoeveelheid vrijheid, maar ook door de consistente vindingrijkheid van hun samenspel. Die vindt plaats op individueel niveau, maar ze bewaken ook het grotere plaatje. Op die manier groeit Dead Leaves Drop uit tot een uitstekend voorbeeld van waar alle grote improvisatoren naar streven: de kortste weg vinden van idee naar actie, en dat omzetten in nieuwe vormen die de som van de delen overstijgen.
DROPA DISC #007
LP – Edition of 300
FROM WOLVES TO WHALES: DEAD LEAVES DROP
SIDE A: PAKICETUS
SIDE B: AMBULOCETUS
Release: Sep 2019 – verzending vanaf 10 sep 2019
Nate Wooley: Trumpet
Dave Rempis: Alto & Tenor Saxophone
Pascal Niggenkemper: Bass
Chris Corsano: Drums
Recorded by Koen Vandenhoudt at the Oorstof concert series, Het Bos, Antwerp November 15, 2017
Mixed by Koen Vandenhoudt, Antwerp 2019
Mastered by Dave Zuchowski, Chicago 2019
Live concert produced by Sound in Motion – soundinmotion.be
Produced by Dave Rempis, Chris Corsano, Koen Vandenhoudt
Executive Producers: Koen Vandenhoudt & Christel Kumpen
Cover Design & Layout: Pascal Cools
Dropa Disc #007 is een back to back release met Strandwal, een 2-cd set op Aerophonic (AR023) die From Wolves To Whales een dag eerder live in De Pletterij in Haarlem documenteert. Deze 2-cd set can gekocht worden via deze link!
Uitgebreide tekst door Guy Peters (Enola Magazine, Gonzo Circus, Cadence … )
Als jonge(re) veertigers zitten Nate Wooley, Dave Rempis, Pascal Niggenkemper en Chris Corsano (allemaal geboren tussen 1974 en 1978) in die benijdenswaardige leeftijdscategorie waarin ze al kunnen terugblikken op substantiële discografieën en toch nog beschouwd worden als jonge kerels (in de jazz en improvisatie kan je een rijzende ster blijven tot je vijftigste). Ze zijn intussen ook ervaren genoeg om al te kunnen gelden als referentie voor de volgende generatie muzikanten. En laten we eerlijk zijn: we hebben hier te maken met een supergroep van de vrije muziek. De kans dat deze kerels op de covers van glossy magazines belanden is klein, maar zelfs binnen de wereld van de improvisatie, waar er voortdurend gewisseld wordt van bezettingen, is dit er eentje die opvalt.
Nate Wooley, die al imponeerde toen hij z’n entree maakte in de scène, is uitgegroeid tot een van de meest herkenbare trompettisten van het moment. Bedachtzaam, intelligent en veelzijdig, gewapend met het vermogen om in een vingerknip te kunnen omschakelen van obscure tactieken naar meer traditioneel materiaal. De voorbije twee decennia is ook Dave Rempis ontpopt van een briljante nieuwkomer in de Chicago-scène tot een sleutelspeler in die vruchtbare omgeving. Een kerel met een schier eindeloze bagage; hij is een dynamo die dingen op gang brengt en gedaan krijgt.
De titel van Pascal Niggenkempers solo album – Look With Thine Ears – zegt het allemaal. Dit is een muzikant die kan fungeren als een steunend onderdeel in een goed geoliede machine, maar hij is ook een van de meest inventieve bassisten van het moment. En dan is er nog Corsano. Hij kan tekeergaan als een octopus, maar is ook een meester van nuance en textuur. Zoals Rodrigo Amado, een van zijn frequente collega’s onlangs nog liet optekenen: “(…) he’s an ultra expressive and sensitive player with a deep level of abstraction, but he never loses sight of the form.”
En daar is die term: vorm. Terwijl de grootste tegenstanders van de vrije muziek durven beweren dat het genre vooral draait om vormeloze brij, vindt hier net het omgekeerde plaats. Er is geen vorm om mee te starten, maar deze artiesten zijn muzikale architecten die individueel en collectief nieuwe vormen creëren. Iets dat achteraf ook weer vernietigd kan worden, maar op het moment van creatie ontstaat in een vernuftige interactie. Dat is ook wat gebeurt op Dead Leaves Drop. De muziek heeft zijn aandeel van high energy geraas en gaat prat op een tumultueuze vrijheid, maar het zou jammer zijn om het te reduceren tot veertig minuten spierballengerol.
Beide albumhelften vieren de mogelijkheden van de vrijheid met non-stop interactie van de soort die niet enkel klinkt als een Q & A, maar eentje die ook ontstaat op een hoger niveau, met muzikanten die organisch in elkaar haken alsof ze anticiperen wat komt. Er zit een onophoudelijke flow in deze muziek, een samenhang die ontstaat wanneer uitgesproken persoonlijkheden bijdragen aan het geheel. Ondanks die flow zit het album ook vol turbulente wendingen, open ruimtes en verbazingwekkende momenten die een bewijs zijn van hun inventiviteit, zoals wanneer Rempis’ eerste solo ontspint of Wooley abstractie, ongewone technieken en lyriek balanceert met de nonchalance van een chef die zijn topgerecht klaarmaakt. Nog eentje: het ritmische spektakel van Corsano en Niggenkemper, een derde ver in “Pakicetus”. Bijna onaards door zijn onvoorspelbare waanzin. En dat allemaal in de eerste acht minuten van het album.
Uiteindelijk belandt het bij het meest begeerde doel van de improvisatie, voor de muzikant én de luisteraar: iets dat de som van de delen overstijgt, een nieuwe taal die de kortste route van idee naar actie vindt. Dead Leaves Drop bevat improvisatie in z’n scherpste vorm, gespeeld door hedendaagse meesters. Niet zomaar vrij en energiek, maar non-stop empatisch en doordrongen van een knetterende inspiratie.
Dropa Disc releases zijn verkrijgbaar in Europa via Soundohm en in de US via Squidco.
